کد مطلب:148690 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122
گفتار ابن ابی الحدید، پیرامون عظمت نهضت حسین
3- ابن ابی الحدید دانشمند محقق و معروف و بزرگ اهل تسنن [1]
در كتاب نهج البلاغه ی خود ذیل خطبه ی 51، فصلی درباره ی «اباة الضیم» (یعنی كسانی كه زیر بار ذلت نرفتند) گشوده و در آغاز می گوید:
«بزرگ و رئیس تمام افرادی كه چنین صفتی داشتند، حسین بن علی علیه السلام است كه به او و اصحابش در كربلا امان دادند، ولی چون آن امان، خواری و ذلت، به دنبال داشت، نپذیرفت و تن به شهادت داد و از سخنان او است كه فرزندش زین العابدین علیه السلام نقل می كند كه فرمود:
الا ان الدعی بن الدعی قد خیرنا بین اثنین: السلة والذلة و هیهات منا الذلة، یأبی الله و رسوله والمؤمنون و حجور طابت، و حجز طهرت، و انوف حمیة و نفوس ابیة؛ آگاه باشید ناپاك، فرزند زن كثیف و ناپاك، ما را در میان دو چیز، مخیر ساخته: كشته شدن و یا زیر بار ذلت رفتن را، ذلت از ما دور است، خدا و پیامبر و مؤمنان و دامنهای پاكی كه ما را پرورش داده و روحهای بلند و باشهامتی كه خدا به ما عنایت كرده، ما را از تن دادن به این ننگ بازمی دارد.
و به یكی از كسانی كه با عمر سعد در كربلا بود، گفته شد وای بر تو، فرزند پیامبر صلی الله علیه و آله را كشتید؟
در پاسخ گفت: «این سخن را مگو اگر تو نیز جای ما بودی چنین می كردی، ما گروهی دیدیم: دست به شمشیر، همچون شیران خشمگین، از چپ و راست، سواران را درهم می شكستند و آماده ی مرگ بودند، امان یا رغبت در زندگی در دنیا در وجود آنها راه نداشت و نمی توانست بین آنها و دریاچه ی مرگ، فاصله اندازد، آنها یكی از دو چیز را می خواستند: یا پیروزی و دست یافتن به حكومت و یا شهادت، اگر ما كمی سست می آمدیم، همه را نابود می ساختند!» [2] .
در كتاب نهج البلاغه ی خود ذیل خطبه ی 51، فصلی درباره ی «اباة الضیم» (یعنی كسانی كه زیر بار ذلت نرفتند) گشوده و در آغاز می گوید:
«بزرگ و رئیس تمام افرادی كه چنین صفتی داشتند، حسین بن علی علیه السلام است كه به او و اصحابش در كربلا امان دادند، ولی چون آن امان، خواری و ذلت، به دنبال داشت، نپذیرفت و تن به شهادت داد و از سخنان او است كه فرزندش زین العابدین علیه السلام نقل می كند كه فرمود:
الا ان الدعی بن الدعی قد خیرنا بین اثنین: السلة والذلة و هیهات منا الذلة، یأبی الله و رسوله والمؤمنون و حجور طابت، و حجز طهرت، و انوف حمیة و نفوس ابیة؛ آگاه باشید ناپاك، فرزند زن كثیف و ناپاك، ما را در میان دو چیز، مخیر ساخته: كشته شدن و یا زیر بار ذلت رفتن را، ذلت از ما دور است، خدا و پیامبر و مؤمنان و دامنهای پاكی كه ما را پرورش داده و روحهای بلند و باشهامتی كه خدا به ما عنایت كرده، ما را از تن دادن به این ننگ بازمی دارد.
و به یكی از كسانی كه با عمر سعد در كربلا بود، گفته شد وای بر تو، فرزند پیامبر صلی الله علیه و آله را كشتید؟
در پاسخ گفت: «این سخن را مگو اگر تو نیز جای ما بودی چنین می كردی، ما گروهی دیدیم: دست به شمشیر، همچون شیران خشمگین، از چپ و راست، سواران را درهم می شكستند و آماده ی مرگ بودند، امان یا رغبت در زندگی در دنیا در وجود آنها راه نداشت و نمی توانست بین آنها و دریاچه ی مرگ، فاصله اندازد، آنها یكی از دو چیز را می خواستند: یا پیروزی و دست یافتن به حكومت و یا شهادت، اگر ما كمی سست می آمدیم، همه را نابود می ساختند!» [2] .
[1] عزالدين ابو حامد بن هبةالله بن محمد بن محمد بن الحسين ابن ابي الحديد مدائني، معروف به «ابن ابي الحديد» از نوابغ علماي قرن هفتم است كه در اواخر دوران حكومت عباسيان مي زيست، وي در آغاز ماه ذي الحجه سال 586 قمري در شهر مدائن متولد شد و در سال 655 يا 656 هجري قمري از دنيا رفت، وي داراي تأليفات بسيار است كه مشهورترين آن، شرح نهج البلاغه است كه اخيرا در 20 جلد به قطع وزيري به طبع رسيده است. (شرح نهج البلاغه ابن ابي الحديد، ج 1، ص 23 -13).
[2] شرح نهج البلاغه ي ابن ابي الحديد، ج 3، اقتباس از صفحه ي 331 - 245.